ഒടുവിൽ, നിന്നെ കെട്ടിയതാണ് താൻ ചെയ്ത ഏറ്റവും വലിയ തെറ്റെന്നും പറഞ്ഞ് ഫ്ലാറ്റിന്റെ മുൻവാതിൽ സുരേഷേട്ടൻ ശക്തമായി അടച്ചു. ചൂട്! കിടപ്പു മുറിയിൽ ഏസി ഓണിലായിരുന്നിട്ടു പോലും…..

എഴുത്ത്:-ശ്രീജിത്ത് ഇരവിൽ

എന്റെ സുരേഷേട്ടനൊരു സൂര്യനാണ്. ചൂടെന്ന് പറഞ്ഞാൽ പരിസരത്തേക്ക് ചിന്തകൾക്ക് പോലും അടുക്കാൻ പറ്റില്ല. എന്റെ ഭാഗ്യമാണെന്ന് കരുതിയ ആളിൽ ഇതിനുമാത്രം ദേഷ്യങ്ങളുടെ സ്ഫോടനങ്ങൾ നടക്കുന്നുണ്ടെന്ന് ഞാൻ കരുതിയില്ല. അല്ലെങ്കിലും, കരുതാത്തത് കൂടി സംഭവിക്കുന്നതിന്റെ പേരാണല്ലോ ജീവിതം!

അന്ന് കറന്റു ബില്ല് വന്ന ദിവസമായിരുന്നു. നൈറ്റ്‌ ഷിഫ്റ്റ്‌ കഴിഞ്ഞ് സുരേഷേട്ടൻ എത്തുമ്പോൾ മണി ആറാകും. വന്നയുടൻ കയറി കിടന്നാൽ ഉച്ചയാകുമ്പോഴേക്ക് എഴുന്നേൽക്കുകയും ചെയ്യും. വൈകുന്നേരത്തിന് മുമ്പ് വീണ്ടും ജോലിക്കായി ഇറങ്ങും. ഇടയിലുള്ള നേരങ്ങളിൽ മുഴുവൻ സുരേഷേട്ടന് എന്നോട് കലഹിക്കണം.

‘രണ്ടു പേര് താമസിക്കുന്നയിടത്ത് പതിമൂന്നായിരം രൂപയൊ…? ഇവിടെ ഇത്രയ്ക്കും ബില്ല് വരാൻ നീയാണ് കാരണം…’

ഉച്ച കഴിഞ്ഞ് ജോലിക്കു പോകാൻ നേരം സുരേഷേട്ടൻ ഒച്ചവെച്ചു. എനിക്ക് ഉത്തരമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാനൊരു നിവർത്തി കെട്ടവൾ ആയതുകൊണ്ട് പതിവു പോലെ എല്ലാം കേട്ടിരിക്കുകയേ നിവർത്തിയുള്ളൂ.

ഒടുവിൽ, നിന്നെ കെട്ടിയതാണ് താൻ ചെയ്ത ഏറ്റവും വലിയ തെറ്റെന്നും പറഞ്ഞ് ഫ്ലാറ്റിന്റെ മുൻവാതിൽ സുരേഷേട്ടൻ ശക്തമായി അടച്ചു. ചൂട്! കിടപ്പു മുറിയിൽ ഏസി ഓണിലായിരുന്നിട്ടു പോലും അകവും പുറവും വിയർക്കുന്ന ചൂട്! ആളൊരു ഭയപ്പെടുത്തുന്ന ഭീമൻ സൂര്യൻ തന്നെയാണ്…

സുരേഷേട്ടന്റെ കൈയ്യും പിടിച്ച് ഞാൻ ഈ നഗരത്തിലേക്ക് വന്നത് നാട്ടിലെ പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നാണ്. അച്ഛനും അമ്മയും കൂടെ വരാൻ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് പറഞ്ഞിട്ടും സുരേഷേട്ടനെ മതിയെന്നായിരുന്നു അന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞത്. അവർ രണ്ടുപേരും വിതുമ്പിക്കൊണ്ട് കൂനി നടന്നു പോകുന്നത് കണ്ടിട്ടും എന്റെ മനസ്സു മാറിയില്ല. ജീവിതം പ്രണയത്തിലൂടെയാണ് ഒഴുകേണ്ടതെന്ന ചിന്തയായിരുന്നു ആ നേരം തലയിൽ…

ആയുസ്സിന്റെ വരണ്ട വഴിയിലൊരു പെരുമഴക്കാലത്തെ സ്വപ്നം കണ്ട് ചുരുണ്ടു പോയ ജീവിതമാണ് ഞാൻ ഇപ്പോൾ അനുഭവിക്കുന്നത്.. ആത്മഹത്യയെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ പോലുമുള്ള ത്രാണിയില്ല എനിക്ക്… ദേഹോപiദ്രവം ചെയ്ത് സുരേഷേട്ടൻ എന്നെ ഈ ഫ്ലാറ്റിൽ നിന്ന് ചിള്ളി മാറ്റത്തതുകൊണ്ട് വിതുമ്പി യാണെങ്കിലും ശ്വസിക്കാൻ പറ്റുന്നുവെന്ന ആശ്വാസം മാത്രമേ ഇപ്പോഴെന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ സിരകളിലുള്ളൂ…

വീട്ടുകാർ കണ്ടെത്തി തന്ന ചെറുക്കനായിരുന്നുവെങ്കിൽ അവരുടെ അടുത്തേ ക്കെങ്കിലും ഓടിപ്പോകാമായിരുന്നു. അതിനു പോലും പറ്റാതെ ഞാൻ വേവുകയാണ്. സുരേഷട്ടനുമായുള്ള ബന്ധം അറിഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മയ്ക്കായിരുന്നു കൂടുതൽ പ്രശ്നം. അമ്മയെ താണ്ടി അഭിപ്രായമില്ലാത്ത അച്ഛൻ മിക്കപ്പോഴുമൊരു മൗനിയെ പോലെയാണ്. ധിക്കരിച്ചു പോയ ഒറ്റ മകളോട് രണ്ടുപേർക്കും ഇപ്പോൾ വെറുപ്പായിരിക്കും.. ഓർക്കുമ്പോൾ തന്നെ നെഞ്ച് പൊള്ളുന്നതു പോലെ..

ഫ്ലാറ്റ് വേണമെന്നോ, ഏസി വേണമെന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടില്ല. പുറത്തുപോകാത്ത എനിക്ക് തുണികളെ ഇസ്തിരി പോലും ഇടേണ്ട ആവിശ്യമില്ല. ഹീറ്റർ ഉണ്ടായിട്ടും ചൂടു വെള്ളത്തിൽ കുളിക്കാറില്ല. ഏത് കുടിലിലാണെങ്കിലും സുരേഷേട്ടനു മായൊരു സന്തോഷ ജീവിതം മാത്രമേ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നുള്ളൂ…

സന്തോഷമെന്നത് എനിക്ക് തൊടാൻ പറ്റാത്ത സൗഭാഗ്യമായേ നിലവിൽ തോന്നുന്നുള്ളൂ…

എന്റെ ബാൽക്കണിയിലൊരു നിശാഗന്ധിയുണ്ട്. അതിനടുത്തായി ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് ഞാനും ഈ ലോകത്തിൽ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് തോന്നിപ്പോകുക. പകൽ മുഴുവൻ വാടിയിരിക്കുന്ന ആ കള്ളിച്ചെടിയുടെ പുഷ്‌പ്പത്തെ കണ്ണാടിയിലെന്ന പോലെയാണ് ചിലപ്പോഴൊക്കെ ഞാൻ നോക്കിയിരിക്കാറുള്ളത്. രാത്രിയിൽ മാത്രം പുഷ്പിക്കുകയും സുഗന്ധം പരത്തുകയും ചെയ്യുന്ന ആ അനന്തശയനം പോലെയാണ് ഞാനെന്ന് പലപ്പോഴും എനിക്ക് തോന്നാറുണ്ട്.

രാത്രികളിൽ ഞാനൊരു സങ്കൽപ്പ സഞ്ചാരിയാണ്. ജീവിതം ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആയിരുന്നുവെങ്കിൽ എത്ര മനോഹരമായിരുന്നുവെന്ന് ഓർത്തൊരു നിശാഗന്ധിയെ പോലെ വെറുതേ വിടർന്നു നിൽക്കും. സുരേഷേട്ടനെ കാണുന്ന സൂര്യോദയത്തിൽ വാടുകയും ചെയ്യും.

വർഷങ്ങൾ മൂന്ന് കഴിഞ്ഞിട്ടും കൊഞ്ചിക്കാനൊരു കുഞ്ഞിനെ പോലും ആഗ്രഹിക്കാൻ എനിക്ക് ആകില്ല. ചിലവു കൂടുമെത്രെ… ജീവിതം തന്നെ തുലാസിൽ വെച്ച് സ്നേഹിച്ച ആളുടെ ലോകത്തിലൊന്നും നമ്മൾ ഇല്ലായെന്ന് അറിയുമ്പോൾ ജീവൻ ഇങ്ങനെ പൊള്ളി വിയർക്കുന്നതിൽ യാതൊരു അത്ഭുതവുമില്ല. വേണമെങ്കിൽ ഇറങ്ങിപ്പോകാമായിരുന്നു. പക്ഷെ, നിശാഗന്ധികൾക്ക് വളരാൻ മറ്റേതെങ്കിലും സസ്യങ്ങൾ അടുത്ത് വേണമല്ലോ…

തനിയെ കിളിർക്കാനൊ തഴച്ചു വളരാനോയുള്ള ശേഷി എനിക്കില്ല. ഉണ്ടായിരുന്നു വെങ്കിൽ എന്നേ ഞാൻ രക്ഷപ്പെടുമായിരുന്നു! സ്നേഹത്തിന്റെ ഈർപ്പമുള്ള മണ്ണിൽ മാത്രം നിലനിൽപ്പുള്ള പരാദസസ്യം തന്നെയാണ് എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും ഞാനെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നു. കുടഞ്ഞെറിയാൻ ശ്രമിച്ചാലും സുരേഷേട്ടനിൽ പറ്റി പിടിക്കുക മാത്രമേ എനിക്ക് മാർഗ്ഗമുള്ളൂ… അല്ലെങ്കിൽ അത്ഭുതങ്ങൾ സംഭവിക്കണം..

ഇങ്ങനെയൊക്കെ ഓർത്തിരുന്ന ഒരു സന്ധ്യക്കാണ് കാളിംഗ് ബെല്ല് രണ്ടുവട്ടം ശബ്ദിച്ചത്. ജോലിക്കു പോയ സുരേഷേട്ടൻ നേരത്തെ വന്നോയെന്ന ചിന്തയിൽ ബാൽക്കണിയിൽ നിന്ന് മുൻവശ കതകിനടുത്തേക്ക് ഞാൻ നടന്നു. എന്തു കാര്യത്തിനാണ് ഇന്ന് തല കുനിക്കേണ്ടതെന്നും ഞാൻ ആലോചിക്കുന്നു ണ്ടായിരുന്നു.

‘മോളേ…’

കതകു തുറന്നപ്പോൾ ഞാൻ കേട്ട ശബ്ദമായിരുന്നുവത്. മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന മനുഷ്യൻ എന്റെ അച്ഛനാണെന്ന് മനസിലായപ്പോൾ ഞാൻ ആ കാലിലേക്ക് വീഴുകയായിരുന്നു. എങ്ങനെയാണ് എന്നെ കണ്ടെത്തിയതെന്നൊന്നും ഞാൻ ചോദിച്ചില്ല. അച്ഛൻ എന്നെ പിടിച്ചുയർത്തിയപ്പോൾ അമ്മയ്ക്ക് സുഖമല്ലേയെന്ന് ഒരു കൺകുളം കണ്ണീര് തുടച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു.

‘സുഖമാണ്.. അമ്മയെ മോള് വന്നൊന്ന് കാണണം… ‘

അന്ന് പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ കൂടിയ ആൾക്കാരുടെ മുന്നിൽ പരിഹസിക്കപ്പെട്ടിട്ടും എന്നോട് ക്ഷമിക്കാൻ എന്റെ മാതാപിതാക്കൾക്ക് കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. മുന്നിലെ രംഗമൊന്നും സ്വപ്നമല്ലായെന്ന് സ്വയം നുള്ളി നോക്കിയിട്ടാണ് എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ സാധിച്ചത്. ശരിയാണ്. രണ്ടുവട്ടം കാളിംഗ് ബെല്ലടിച്ച് എന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് അത്ഭുതം കയറി വന്നിരിക്കുന്നു. പോകുമ്പോൾ എന്നെയും കൊണ്ടുപോകൂവെന്ന് എനിക്ക് പറയാനായി എന്റെ അച്ഛൻ വന്നിരിക്കുന്നു…!!!